Het nieuws op de voet volgen

Naast het feit dat ik een primeur heb gemaakt door een blog bij te houden, heb ik verder ook niet stil gezeten. De aanloop naar en de uitslag van het presidentschap is uiteraard wereldnieuws. Geen land in de wereld die het niet volgt, de één meer dan de ander. De Amerikaanse president is toch nog steeds de machtigste ter wereld en wordt gezien als leider van een wereldeconomie, een land met een flinke status.

Ook in Nederland is het nieuws op de voet gevolgd. Voor de website van Trouw (www.trouw.nl) heb ik twee stukken geschreven, als insider in Amerika terwijl de gebeurtenissen zich voltrokken heb ik de feiten en mijn visie erop losgelaten.

Ziehier de links:

 

 


High-fives uitdelen op straat

Mijn reis zit erop. Ik heb voor het eerst buiten Europa gereisd en wat had ik me een goede reden. De presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten bijwonen. Er zíjn wanneer de nieuwe president van 2012 gekozen wordt.

Maar liefst vijf dagen heb ik mij op Amerikaans grondgebied begeven. Ik heb in Virginia campagne gevoerd voor Barack Obama door te ‘canvassen’: langsgaan bij vastgestelde geregistreerde Democraten en zo direct contact maken met de doelgroep van de Democraten. Ik heb aangebeld bij typisch Amerikaanse huizen, mensen verbaasd met de mededeling dat ik helemaal ‘from Holland’ kwam om hen te overtuigen voor Obama te gaan stemmen.

Ik heb me vergapen aan het community-gevoel dat Amerikanen hebben als ze samen iets organiseren. Bij het verzamelpunt voor vrijwilligers die hielpen met campagne voeren had iedereen eten meegenomen. Tafels lagen vol met wat leek op voedsel dat nog over was van Halloween: een prachtige uiteen stalling van heerlijke muffins, jelly donuts, bagels, cake, candybars en ander eten. Vrijwilligers gaven zich op om voor Election Day de hele dag alleen maar mensen weg te brengen met de auto. Als het ver was of als mensen ouder waren, naar het stemlokaal, en de vrijwilligers naar de huizen.

Ik heb met eigen ogen gezien dat Amerikanen de stempel van egoïstische burgers naar Europese maatstaven wel kunnen dragen, maar dat zij zich daar vaak niet van bewust zijn. Ik heb gezien hoe united ze kunnen zijn als hetgeen gebeurt waar zij in geloven. Emoties bepalen de toon, meegesleept worden gaat erg makkelijk. Een vol anderhalf uur nadat Barack Obama de verkiezingen had gewonnen, liep ik over straat naar het Witte Huis. Onderweg deelde ik high-fives uit, werd ik omhelsd en iedereen liep met een grijns van oor tot oor over straat.

Pas nadat ik terug was op mijn hotelkamer rond half drie in de nacht, begon ik met verwerken en kreeg mijn verstand naar mijn gevoel weer de overhand. Stel je eens voor dat Nederlanders de straat op gaan en muziek gaan maken omdat Mark Rutte opnieuw premier is geworden…

Ik heb genoten en ik heb me verbaasd. Ik ga zeker nog eens terug, al is het alleen maar om meer van die overdreven Amerikanen mee te maken. En erachter te komen waarom ze zijn zoals ze zijn.

Ik was deze week activist, journalist, übertoerist, spectator, student en winnaar. Want wanneer in Amerika degene wint waarop jij hebt gestemd, dan zijn we allemaal winnaars. Wanneer degene waar je op hebt gestemd heeft verloren… dan heeft hij verloren.

 

 


Alsof het Oud en Nieuw is

Als Femke Halsema je tot twee keer toe stevig omhelst, dan weet je dat het goed zit. Ik kan momenteel niet stoppen met onwillekeurig glimlachen. Alsof er al een week lang een binnenpretje in mij schuilt en er nu besluit uit te komen. Big time. Wat een avond, wat een nacht.

Barack Obama is herkozen!

Voor the watchparty zat ik deze avond in Eatonville, een geweldig restaurant met grote televisieschermen, een bovenverdieping en een interieur waaraan je kon zien dat daar over nagedacht was. Met nog zo’n kleine vijf uur te gaan voor de uitslag bekend zou worden, zou je denken dat je om zes uur in de avond op tijd bent voor een plek. Niet dus.

Het restaurant was afgeladen met mensen en Rachel Maddow leidde op MSNBC de gesprekken en voorspellingen van de avond. Na een bijzonder vette hap als avondeten begaf ik mij naar boven om de bekendmaking van de uitslagen mee te maken. Geweldig detail is dat het Gaynight was en dat het ondanks dat er alleen maar Obama-aanhangers aanwezig waren.

Mijn god zeg. Wat een spanning, wat een enthousiasme, wat een dedication. In een two party-system is het natuurlijk winnen of verliezen. The winner takes all. Samen met enkele reisgenoten maakte ik kennis met twee jonge donkere vrouwen en praten we wat af over de verkiezingen.

De verkiezingsstrijd loopt op tot een hoogtepunt als om 7 uur ’s avonds de polls gaan sluiten en de eerste uitslagen van de staten bekend worden. Langzaamaan druppelen ze binnen. Colorado, blauw. Arizona, rood. Minnesota, blauw. Na iedere overwinning van Obama klinkt er gejuich. Romney wordt soms uitgejouwd. Iedereen weet dat Obama gaat winnen, maar de lichte nervositeit hierover blijft.

Dan. Het is tien over elf als een orkaan van geluid de hele tent vult. Iedereen wordt gek en steekt elkaar aan. Daar staat het, op het scherm: Elected president Barack Obama. Alsof het Oud en Nieuw is, zo voelt het bijna, al wordt er nu geproost op de komende vier jaar in plaats van één. Mensen vallen elkaar in de armen, ik schreeuw en joel met iedereen mee tot mijn stem hees wordt. Zelfs dan joel en schreeuw ik nog.

De sympathie die je voelt voor de winnaars is ongelooflijk. Op zo’n moment is alles mooi en kan je de wereld aan, samen met alle mensen die ook blij zijn. Ik werd enorm meegezogen in het enthousiasme van iedereen. Mijn trommelvliezen barstten van het gejoel, maar ik vond het niet erg. De wijntjes bleven lekker en mijn vreugde bleef groot.

Net voor we richting het Witte Huis vertrokken, besloot ik nog even een sanitaire stop te maken. Op het moment dat ik het toilet binnen loop, wil Femke Halsema net naar buiten. Overmand door emoties staan we daar, spreken onze gevoelens die vrijkomen op deze avond uit. Dan geeft ze me een stevige knuffel. En daarna nog een. Ik weet dat het goed zit.


Waarom zou je op een Republikein stemmen?

Een Nederlander die op Mitt Romney zou stemmen. Veel zal je er niet tegenkomen. Als Nederland zou mogen stemmen, dan was Barack Obama met vlag en wimpel geslaagd, om maar even in Nederlandse termen te blijven. Uiteraard is de reden van iedere kiezer om te kiezen op een bepaald persoon of bepaalde partij voor iedereen anders. Een mooie kop, een goed gevoel, een goed plan, een goede agenda: het kan allemaal.

Dat brengt mij op het programma van maandag. Gisteren was het programma voller dan vol en hebben we de kans gehad vele interessante mensen te spreken. In de middag reden we in onze ‘schoolreisje’-bussen ver uit het centrum. Langs woonwijken met de huizen die we kennen uit series. Groot, sommige enigszins vervallen, losstaand van elkaar en, leuk detail: allemaal zorgvuldig voorzien van één of meer oranje pompoenen.

Hoger, alsmaar hoger klom de bus, de bomen werden langer en de wegen werden slechter. Toen kwam het bordje in zicht. Dutch Royal Embassy. Ongelooflijk, dat wij als Nederlanders zo’n ongelooflijk lelijk gebouw hebben kunnen neerzetten om ons te vertegenwoordigen. Ik snap er niets van. Een gebouw opgetrokken uit lichtbruine stenen zonder enige uitstraling. De binnenkant was niet veel beter. Het deed mij denken aan het interieur van oude theaterzalen, grote houten platen aan het plafond en aan de wanden, groot, open en een ruimte waarin de sfeer weggevlogen was.

Na deze binnenkomst zal het geen verrassing zijn dat mijn verwachtingen in het midden lagen. Namelijk dat dit een saaie bedoening wordt. We werden welkom geheten door de heer Rudolf Bekink, de Nederlandse ambassadeur. Hij sprak over de rol van Nederland in Amerika, de presidentsverkiezingen en hoe wij daarvan kunnen profiteren.

Onze reisleider, Niesco Dubbelboer, nam daarna het woord en introduceerde drie Nederlandse expats, werkzaam in Amerika. Een advocaat, iemand die verbonden is aan een denktank en hoofd van de handelsdelegatie van de EU in Amerika. Van enkele vragen ging het naar een debat, een discussie over wie of wat beter is voor Amerika.

Geweldig. Mijn verwachtingen werden de grond ingeboord en dat was op een goede manier. Stan Veuger, verbonden aan de denktank American Enterprise Inc. (waar tevens Ayaan Hirschi Ali aan verbonden is), gaf ons een totaal andere kijk op wat hij vond. Als hij zou stemmen, zou Mitt Romney zijn stem krijgen. Obama is sociaal in zijn aanpak en volgens hem past dat niet bij het Amerikaanse politieke model en het hele systeem waaruit het land opgebouwd is.

Vaak hebben we het in Europa over dat wij zo vrij zijn, maar dat is in Amerika niet veel anders. De modellen zijn niet goed te vergelijken, hier een poldermodel, daar een state driven economical model. Er is hier in Amerika een grotere economische vrijheid dan bij ons, freedom of speech staat hoog in het vaandel. Stan legde ons uit dat Amerikanen niet vanuit het ‘ons-gevoel’ redeneren, maar vanuit wat je zelf bereikt. Het is een verenigd land, maar iedereen bereikt het zelf. Denk aan the American Dream. You can acchieve anything you want.

Het gesprek was zeer interessant. Er waren nog veel meer punten die hij noemde en die zal ik hier niet oprakelen. Punt is dat hij een verademing was na alle Obama-aanhangers hier in Washington DC. Hij kon goed duidelijk maken waarom hij voor Mitt Romney zou stemmen en dat is toch de grote vraag van elke Europeaan: Waarom zou je op een Republikein stemmen?

 


“No president is perfect”

Een vroege wandeling richting het Witte Huis stond al even op het programma. Vanochtend is die missie geslaagd. Na het ontbijt ben ik de frisse buitenlucht van Washington DC in gestapt en richting het President’s Park gelopen. Daar waar de witte pilaren door de bomen opduiken, wordt de opwinding opeens wat groter. Zeker als de vlag uithangt, zoals vandaag het geval is. Het betekent dat de president, President Obama himself, aanwezig is.

Een opmerkelijk punt, want zou hij geen campagne moeten voeren? Twee dagen voordat de nieuwe president gekozen wordt? Ik kan me goed indenken dat hij een laat Amerikaans ontbijt nuttigt samen met zijn vrouw en kinderen. Een kom porridge, misschien wat muesli, een muffin, een donut en een kop koffie erbij. Zijn imago van echte family man komt dan weer naar bovendrijven. Al zou dat natuurlijk goed aangedikt kunnen worden door zijn pr-mensen.

Terwijl Obama waarschijnlijk een bosbessenmuffin naar binnen werkte en ondertussen wat belangrijke papieren doorkeek, liep ik zijn achtertuin te fotograferen. Nog indrukwekkender was echter de voorkant, al zat er na het hek honderden meters gras, bomen en allerlei planten in de weg. Gek genoeg was het leuk voor vijf minuten poseren en foto’s maken en dat was het. Een typisch geval van been there, done that.

Interessanter blijven de mensen die het verschil moeten maken, de stemgerechtigde Amerikanen. De jonge Afro-Amerikaanse IT-student die Obama dinsdag zijn stem gaat geven. Omdat Romney volgens hem niet waar kan maken wat hij belooft en Obama wel (“No president is perfect”). En de lieve Aziatische vrouw met iets teveel roze lippenstift in het Newseum, die vindt dat de Democraat meer tijd moet krijgen om af te maken waar hij aan begonnen is. Zelfs… zelfs de Afrikaanse taxichauffeur die naar Ethiopische radio luisterde en niet mag stemmen. Ook van hem had Obama een stem gekregen.


Het echte werk

Het is goed dat ik hier ben. Als journalist merk ik nu dat ik op basis van mediaverhalen en ervaringen van anderen veel kan leren. Ik kan er veel van opsteken, ik kan een beeld vormen en ik kan dat beeld vasthouden. Wat nog beter is, is het zelf ervaren.

Dat ik nu in Amerika zit voor een aantal dagen, dat had ik nooit verwacht te doen nadat ik net 21was geworden. En there I am. Nu ga ik niet sentimenteel doen, want daar heb ik geen behoefte aan en dat zal mijn gevoel ook niet voldoende uitdrukken. Amerika vond ik altijd een ver-van-mijn-bed-show, een land dat te overdreven, te groot en teveel tot uitdrukking bracht. Tot nu toe vind ik het geweldig. Ik heb het enorm naar mijn zin. Gisteren zei ik nog tegen een paar reisgenoten: “Ik wil nog helemaal niet weg, ik wil langer blijven!”

Washington DC is net een nette, Europese stad, maar dan gevuld met Amerikanen. Ik heb gehoord dat andere (grote) steden compleet anders zijn. Daar ben ik nu niet, dus daar kan ik weinig over zeggen. Amerikanen dus. Veel latino’s en veel blacks. De meesten uitermate vriendelijk en geïnteresseerd. Zeker nadat je hebt gezet dat je uit Nederland komt, want om de één of andere reden heeft ons kleine land toch een aantrekkingskracht op veel Amerikanen. Alsof iedere Amerikaan zich bewust is van de geschiedenis met de Lage Landen.

Gisteren, op zaterdagochtend, heb ik enkele monumenten bezocht. Het Thomas Jefferson Memorial, Lincoln Memorial en the Korean War Memorial. Hoe gaaf was dat! De eerste twee zijn duidelijk gebaseerd op de Romeinse cultuur, een soort tempels met pilaren. En there he was. Abraham Lincoln. Het enorme beeld rees voor mij op alsof het een god in eigen persoon was. Zo indrukwekkend zit hij in zijn stoel, gezicht bedenkelijk, krullend haar, één hand gebald, de ander losjes op de leuning.

Planet of the Apes. Voor een moment waande ik mij op een filmset, met Abraham Lincoln voor mij in zijn stoel, meters hoog. En hoewel het stikte van de toeristen met klikkende camera’s en glimlachende Japanners, voelde ik de intensiteit van de geschiedenis van de plek. Hoe fantastisch fictie je ook kan voorbereiden op zulke beelden, het echte werk blijft toch het beste.


Smoothies, stickers en stemmen

Good luck. Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. Eerder yes, we still can tegen een Obama- aanhanger. Toch heb ik vandaag meerdere keren Romney-aanhangers succes gewenst. Ook zij maken zich hard voor wie zij denken dat the best choice is, de man die hen leidt naar victory.

Vandaag zijn we naar Arlington, Virginia gereden om een hoofdkwartier van Mitt Romney te bezoeken. Dat wil zeggen, een kantoor van waaruit campagne wordt gevoerd voor de Republikeinse partij. Een lokaaltje met een partij mensen aan telefoons. Allen druk bezig zwevende kiezers te bellen en over te halen om op Romney te stemmen.

Bizar eigenlijk. Voor Nederlandse maatstaven dan. De vrijwilligers liepen af en aan, met handen vol stickers, buttons, deurhangers en posters. Een moeder met haar drie kinderen liep naar buiten. Twee zoontjes droegen samen een poster van minstens anderhalf bij een meter. Romney – Ryan  George Allen U.S. Senate. Vol trots poseerden ze voor de foto die iedereen wilde maken.

Nu houd ik niet van smoothies. Dacht ik tenminste. De smoothiebar in hetzelfde gebouw had echter een leuke vent achter de bar staan en ook nog eens weinig klanten. Waarom dit uit de lucht komt vallen?

Een lieve jonge vrouw die mij de Kiwi Quencher zeer aanraadde (“I’ve tried almost everything”) vertelde dat ze net haar stem had uitgebracht. Een early voter! Wat volgde was een interessant en aangenaam gesprek. Oorspronkelijk uit Chicago, maar momenteel wonende in Washington, was ze geheel pro-Obama. Tevens was haar zus, haar broer en ouders waren echter voor Mitt Romney. Lacherig vertelde ze dat zij en haar ouders er genoeg discussies over hadden gehad (“It’s useless”).

Vier jaar geleden kreeg Obama ook haar stem. Waarom stemmen haar ouders voor Romney? Haar antwoord: “Because of the financial part”. Wat volgt, is een korte uiteenzetting van wat klinkt als een echte VVD-kiezer. Alleen is het geen VVD-kiezer. Rechtse partijen in ons land zijn naar Amerikaanse maatstaven nog behoorlijk links. Met een smoothie in haar hand en een I voted-sticker op haar vest, legt ze uit dat veel Amerikaanse kiezers voor Romney kiezen omdat Obama binnen zijn tijd te weinig heeft klaargespeeld.

Persoonlijk vind ik het goed om beide kanten mee te maken. Nederland is pro-Obama, Europa is pro-Obama en Washington DC is voor een groot deel pro-Obama. Je mist een stuk als je alleen die kant bekijkt. Vandaag heb ik Obama stemmers gesproken en naar Romney aanhangers geluisterd. Allemaal zijn ze zo zeker van de kandidaat waar ze op (gaan) stemmen. Zoveel devotie zie je in Nederland niet. Drinkend van mijn overheerlijke Kiwi Quencher van een flink formaat, dacht ik hierover na. Laten we hopen dat ze goed zullen kiezen voor hun eigen land. Ik ben benieuwd.


Eén groot retrohuis

Thank you for travelling with KLM. Jazeker, ze is geland. In Washington DC. Waar de brandweerauto’s geel zijn en klinken als kermisattracties, waar àlle fietsers helmen dragen en waar de stoplichten vriendelijk voor je aftellen voor ze weer op rood springen. Van één ding ben ik nu al zeker. Mijn nu nog korte lijst van opmerkzaamheden hier in de Verenigde Staten zal de komende dagen nog wel groeien.

Ik ben hier om de komende dagen de presidentiële verkiezingen mee te maken. In een groep met in totaal 65 mensen volg ik een overvol programma met de naam Masterclass USA. Ik word ondergedompeld in de Amerikaanse verkiezingen door belangrijke campagnemensen te ontmoeten, rally’s bij te wonen en uiteindelijk Election Night mee te maken. Ik ben erbij wanneer de nieuwe Amerikaanse president van the United States of America 2012 gekozen gaat worden.

Ik ben net een paar uur in het hotel waar ik de komende nachten zal doorbrengen. Een reden dat ik nu al weet dat ik hier goed kan slapen, is niet alleen vanwege mijn vermoeidheid. Het hotel is namelijk één groot retrohuis.

De kleuren groen en paars vliegen je letterlijk om de oren alsof The Joker in eigen persoon is gevraagd om de boel te decoreren. Cirkels, vierkanten, felgekleurde meubels… En alsof dat nog niet genoeg is, sieren enkele platen met Barbie en Ken erop mijn hotelkamer. Storend? Integendeel. Mijn kamer straalt juist één en al geruststelling uit. Oh ja, en er hangt in iedere kamer standaard een badjas met tijgerprint.

En dan. Ik ben benieuwd of en op wie ze gaan stemmen, maar… Het personeel draagt namen als Front Page, The Getaway (“Yeah, that’s because it’s my favorite restaurant here on the corner”) en Ibiza. Ik bedoel maar. Een hotel met zulke werknemers is per definitie al fantastisch.

Ja, Washington DC. Waar de bussen gewoon allemaal stoer zijn en waar de Amerikaanse vlaggen je om de oren wapperen. Een cultuurschok is het vandaag niet geworden, nog niet. Ergens hoopte ik dat wel een beetje, dat mij pijnlijk duidelijk zou worden hoe verschillend de Verenigde Staten wel niet is van ons eigen Nederland. Dat deze Westerse werelden eigenlijk enorm van elkaar verschillen. Gelukkig heb ik nog een aantal dagen om dat te ondervinden.


Hello world!

Welcome to WordPress.com! This is your very first post. Click the Edit link to modify or delete it, or start a new post. If you like, use this post to tell readers why you started this blog and what you plan to do with it.

Happy blogging!